έχει καιρό που κάθε μέρα χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου γιατί δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα, κυρίως επειδή τον παίζω, και όχι επειδή δεν προλαβαίνω.
σε κάθε περίπτωση, παθαίνω τρελές κρίσεις πανικόυ. κάθε μέρα. και το μόνο πράγμα που με ηρεμεί πραγματικά, και με κάνει να νιώθω οτι είμαι κάπου αλλού και όλα θα πάνε καλά τελικά είναι το sway του dean martin.
ναι, είμαι ΤΟΣΟ φλώρος.
26.2.09
25.2.09
φρεςςςςςςςςςςς
ωραία.
το πιό φρέσκο πράγμα που υπάρχει στην αθήνα είναι ο άγγελος κυρίου. είναι ο μόνος έλληνας μουσικός, που τον ακουώ, και νιώθω ότι ακούω την γαμημένη φωνή του να μου λέει πράγματα εξωπραγματικά, που απορώ πως δεν τα σκέφτηκε κάποιος πριν από αυτόν. νιώθω ότι του τα έχουν χέσει τα τραγούδια του πάνω του. απίστευτος! ζηλεύω και φθονώ την έμπνευση του και το πως έχει ήδη φτιάξει το σύμπαν του. και είναι ένα σύμπαν που θα ήθελες να ζήσεις μέσα σε αυτό. όχι απλά να το λες γιατί φαίνεται κουλ.
εκτός του ότι έχει τους πιό έξυπνους τίτλους σε τραγούδια από την εποχή των άναλ καντ, ότι έχει βγάλει σκοτώνει. κουβαλάει ΑΥΤΗΝ ακριβώς την αισθητική που θαυμάζω. φωνούλα γλυκιά, pitch shifter στα πάντα, ξεκούρδιστες κιθάρες, λίγη φλωριά (υποβόσκουσα), και κυρίως, το άϊκιου να ξεχύνεται σε κάθε στροφή και σε κάθε λέξη.
αγάπη κι έρωτας.
και δέος.
και πόσο αγαπάω τον κου, γιατί απλά νιώθει.
σε έναν ιδανικό κόσμο, τα παιδάκια στα αμερικάνικα κολέγια θα μεταφράζανε τους στίχους του και τους τίτλους των τραγουδιών του και θα μένανε με το στόμα ανοιχτό για κάνα δυο μέρες.
μπορεί και να γίνεται ήδη.
α! και κάνει και το πιό έξυπνο και πιο σωστό λάϊβ έλληνα που έχω δει. διαλύει όλα τα κλισέ, μόνο με το που κάθεται στην καρέκλα. πριν καν να ξεκινήσει.
τόσο θεός.
το πιό φρέσκο πράγμα που υπάρχει στην αθήνα είναι ο άγγελος κυρίου. είναι ο μόνος έλληνας μουσικός, που τον ακουώ, και νιώθω ότι ακούω την γαμημένη φωνή του να μου λέει πράγματα εξωπραγματικά, που απορώ πως δεν τα σκέφτηκε κάποιος πριν από αυτόν. νιώθω ότι του τα έχουν χέσει τα τραγούδια του πάνω του. απίστευτος! ζηλεύω και φθονώ την έμπνευση του και το πως έχει ήδη φτιάξει το σύμπαν του. και είναι ένα σύμπαν που θα ήθελες να ζήσεις μέσα σε αυτό. όχι απλά να το λες γιατί φαίνεται κουλ.
εκτός του ότι έχει τους πιό έξυπνους τίτλους σε τραγούδια από την εποχή των άναλ καντ, ότι έχει βγάλει σκοτώνει. κουβαλάει ΑΥΤΗΝ ακριβώς την αισθητική που θαυμάζω. φωνούλα γλυκιά, pitch shifter στα πάντα, ξεκούρδιστες κιθάρες, λίγη φλωριά (υποβόσκουσα), και κυρίως, το άϊκιου να ξεχύνεται σε κάθε στροφή και σε κάθε λέξη.
αγάπη κι έρωτας.
και δέος.
και πόσο αγαπάω τον κου, γιατί απλά νιώθει.
σε έναν ιδανικό κόσμο, τα παιδάκια στα αμερικάνικα κολέγια θα μεταφράζανε τους στίχους του και τους τίτλους των τραγουδιών του και θα μένανε με το στόμα ανοιχτό για κάνα δυο μέρες.
μπορεί και να γίνεται ήδη.
α! και κάνει και το πιό έξυπνο και πιο σωστό λάϊβ έλληνα που έχω δει. διαλύει όλα τα κλισέ, μόνο με το που κάθεται στην καρέκλα. πριν καν να ξεκινήσει.
τόσο θεός.
24.2.09
ρε μαλάκα, πως γίνεται και σου αρέσει τόόόσο πολύ ο άριελ πινκ? έχει πιθηκόφατσα.
-φαίνεται άσχημος αλλά δεν είναι
-είναι συνέχεια φάλτσος και μου δίνει θάρρος και ελπίδα
-κάνει τις πιό έξυπνες παραγωγές που έχω ακούσει ποτέ
-αρρωσταίνω με τα εξώφυλλα του, το πρόσωπο του. είναι σαν μετανάστης από την πολωνία του '55.
-έχει δίσκο που λέγεται scared famous. και τραγούδι που λέγεται politely declined και όταν το ακούω νιώθω πως είμαι πάλι 7 χρονών.
-τα πάω καλά με τους πιθήκους. το ξέρουν όλοι.
-το are you gonna look after my boys? είναι το καλύτερο βίντεο που έχω δει στο you tube. μαζί με το politely declined.
-ακούω το doldrums κάθε βράδυ και κλαίω μέσα στον ύπνο μου από συγκίνηση, είναι ότι πιο επιδραστικό υπάρχει για μένα αυτόν τον καιρό, είναι αυτό που με κάνει να σκέφτομαι ότι αξίζει να παίζω μουσική, συγκλονίζομαι, ταράζομαι από πάνω ως κάτω, ανατριχιάζω για 15 λεπτά συνεχόμενα, ακούω τις κιθάρες έτσι, άκυρες και συνειδητοποιώ ότι αυτό είναι. αυτό θέλω να ακούω, έτσι πρέπει να είναι ότι ακούω. κλασμένο, ιν γιορ φάκιν φέις.
έχω να νιώσω τόσο ψύχωση με έναν άνθρωπο από την εποχή που είχα αρρωστήσει με τον βίνσεντ γκάλο. αλλά εδώ είναι διαφορετικά. γιατί μπορείς να τον αγγίξεις. μπορείς να νιώσεις αυτό που κάνει. δεν είναι απόκοσμο. έχει ακριβώς αυτό που αγαπάω και στους black dice. είναι από τα σκουπίδια. είναι τζανκ. αλλά με την καλή έννοια του τζανκ. είναι σκατένιο.
έχει το χιούμορ που αγαπάω, το βλέπεις σε ότι κάνει. μπορεί να αποδομήσει όλη την δισκογραφία των chicago με μισό τραγούδι του. και το έχει κάνει. όχι μόνο μία φορά. και δεν είναι πριτένσιους, ούτε καν. και είναι αυτός που ξαναέκανε τόσο μόδα τα 4κάναλα κασετόφωνα.
αγαπάω τον άριελ πινκ. αν είναι δυνατόν! υπάρχει άνθρωπος που έχει ονομάσει το προτζεκτ του ariel pink's haunted graffitti! πως γίνεται να μην τον λατρέψεις? μόνο για αυτό θα μπορούσα να λέω ότι ψοφάω και χωρίς καν να ακούσω.
ο άριελ πινκ έχει ψύχωση με τους cure, και όποτε το λέει ξαναθυμάμαι το πόσο δεν μπορώ να ακούσω τίποτα από τα εφηβικά μου σκατά. τίποτα. ούτε σμιθς, ούτε ρέντιοχεντ, ούτε τζόι ντιβίζιον. μόνο κιουρ.
-και ας μην ξεχνάμε ότι το καλύτερο τραγούδι του 07 ήταν το song for ariel του πάντα μπέαρ, από εκείνο το σέσσιον στον ραδιοφωνικό σταθμό ma fama στην πορτογαλία.
-είναι συνέχεια φάλτσος και μου δίνει θάρρος και ελπίδα
-κάνει τις πιό έξυπνες παραγωγές που έχω ακούσει ποτέ
-αρρωσταίνω με τα εξώφυλλα του, το πρόσωπο του. είναι σαν μετανάστης από την πολωνία του '55.
-έχει δίσκο που λέγεται scared famous. και τραγούδι που λέγεται politely declined και όταν το ακούω νιώθω πως είμαι πάλι 7 χρονών.
-τα πάω καλά με τους πιθήκους. το ξέρουν όλοι.
-το are you gonna look after my boys? είναι το καλύτερο βίντεο που έχω δει στο you tube. μαζί με το politely declined.
-ακούω το doldrums κάθε βράδυ και κλαίω μέσα στον ύπνο μου από συγκίνηση, είναι ότι πιο επιδραστικό υπάρχει για μένα αυτόν τον καιρό, είναι αυτό που με κάνει να σκέφτομαι ότι αξίζει να παίζω μουσική, συγκλονίζομαι, ταράζομαι από πάνω ως κάτω, ανατριχιάζω για 15 λεπτά συνεχόμενα, ακούω τις κιθάρες έτσι, άκυρες και συνειδητοποιώ ότι αυτό είναι. αυτό θέλω να ακούω, έτσι πρέπει να είναι ότι ακούω. κλασμένο, ιν γιορ φάκιν φέις.
έχω να νιώσω τόσο ψύχωση με έναν άνθρωπο από την εποχή που είχα αρρωστήσει με τον βίνσεντ γκάλο. αλλά εδώ είναι διαφορετικά. γιατί μπορείς να τον αγγίξεις. μπορείς να νιώσεις αυτό που κάνει. δεν είναι απόκοσμο. έχει ακριβώς αυτό που αγαπάω και στους black dice. είναι από τα σκουπίδια. είναι τζανκ. αλλά με την καλή έννοια του τζανκ. είναι σκατένιο.
έχει το χιούμορ που αγαπάω, το βλέπεις σε ότι κάνει. μπορεί να αποδομήσει όλη την δισκογραφία των chicago με μισό τραγούδι του. και το έχει κάνει. όχι μόνο μία φορά. και δεν είναι πριτένσιους, ούτε καν. και είναι αυτός που ξαναέκανε τόσο μόδα τα 4κάναλα κασετόφωνα.
αγαπάω τον άριελ πινκ. αν είναι δυνατόν! υπάρχει άνθρωπος που έχει ονομάσει το προτζεκτ του ariel pink's haunted graffitti! πως γίνεται να μην τον λατρέψεις? μόνο για αυτό θα μπορούσα να λέω ότι ψοφάω και χωρίς καν να ακούσω.
ο άριελ πινκ έχει ψύχωση με τους cure, και όποτε το λέει ξαναθυμάμαι το πόσο δεν μπορώ να ακούσω τίποτα από τα εφηβικά μου σκατά. τίποτα. ούτε σμιθς, ούτε ρέντιοχεντ, ούτε τζόι ντιβίζιον. μόνο κιουρ.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΛ ΝΑ ΑΚΟΥΣ ΚΙΟΥΡ.
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΤΟΥ ΑΡΙΕΛ.
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΤΟΥ ΑΡΙΕΛ.
-και ας μην ξεχνάμε ότι το καλύτερο τραγούδι του 07 ήταν το song for ariel του πάντα μπέαρ, από εκείνο το σέσσιον στον ραδιοφωνικό σταθμό ma fama στην πορτογαλία.
23.2.09
αι τζαστ κεντ γκετ ιτ
έχω να δω καλή ταινία μήνες ολόκληρους. μόλις είδα το ρέστλερ και ήταν πιό μέτριο και από τον θάνατο.
22.2.09
21.2.09
ρούμορς
έχω ένα τεράστιο κοινό με τον αρ-τι-έμ. είμαστε και οι δύο σούπερ κουτσομπόληδες. μπορώ να τον ακούω για ώρες να μου λέει ποιος γκραφιτάς είχε μαλώσει με ποιόν γκραφιτά το 1999 στο τρίτο φεστιβάλ ούρμπαν κουλτούρας στο πικέρμι, κι ας μην καταλαβαίνω τίποτα. αλλά μπορώ να νιώσω το συναίσθημα. γιατί έτσι ακριβώς είμαι κι εγώ.
χτές το βράδυ μιλούσα για αρκετή ώρα με τον άρη, που ήταν στους inert goo, και είναι πιά στους καλβινάδες, και πάντα μου φαινότανε παράξενος τύπος. αλλά από τότε που τον γνώρισα τον οκτώβριο, μου φαίνεται (και είναι εννοείται) ένα αξιαγάπητο παιδί. είναι πολύ παράξενο, γιατί όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν στο χωριό μου, σκάλιζα και προσπαθούσα να καταλάβω τι γινότανε στην αθήνα, και ονόματα όπως inert goo και relevant box ήταν από αυτά που τα έβλεπα συνέχεια. και προφανώς ζήλευα. απλά και ωραία.
με τον άρη χθες συμφώνησα να του στείλω να ακούσει λίγο ακόμα άριελ πινκ γιατί ξέρω ότι θα του αρέσει και του έλεγα πως η φάση είναι "άριελ πινκ και κάλβιν του 2004". χεχε. μου φάνηκε πως συμφώνησε. για το δεύτερο σκέλος σίγουρα.
είναι μεγάλη κουβέντα το τι είναι αλήθινο και τι όχι (και εδώ έχουμε κοινές αναφορές με τον άρτεμι ουάν. πόσο μπορεί να τον αγαπάω?), αλλά οι καλβινάδες μου βγάζουν κάτι το ρίαλ. δεν ξέρω γιατί. ίσως να έχω στο μυαλό μου τα μονοφωνικά τους πειράματα και όλα αυτά. αλλά ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις. πάντως είναι ωραίοι τύποι. ή τουλάχιστον έτσι μου φέρονται, χεχε. πάντως νιώθω πολύ φανμπόϊ ανάμεσα σε όλο αυτόν τον κόσμο.
είδα και τους βίκτορι κολάπς χθες, λάϊβ, για πρώτη μου φορά έβερ, και επίσης γνώρισα τον μπασίστα και τον ντράμερ τους. τον κιθαρίστα τους δεν μου τον γνωρίσανε, ίσως γιατί ήταν πολύ όμορφος. αλλά πραγματικά πολύ όμορφος. έπαιξε και σαξόφωνο. και είχε και μαύρους κύκλους στα μάτια. γουάτ μορ κεν γιου άσκ? για τον τραγουδιστή έχω δηλώσει ήδη φαν. ήταν ο τύπος που έπαιζε silver apples στο κίνκι. επίσης χθες μου έσκασε το ότι μοιάζει πάρα πολύ στον πολ μπανκς των ίντερπολ. και αυτό είναι μόνο καλό. το άντικς είναι ο μόνος κιθαριστικός δίσκος (με την παραδοσιακή έννοια) που έχω ακούσει κι έχω χαρεί τα τελευταία δέκα χρόνια.
οι βίκτορι προλάπς, πάιξανε υπεράρτια χθες, στιβαροί, και με μπόλικο μπραβάντο. σαν να έρχεται το τρένο και όλο να πλησιάζει κατα πάνω σου. κάποιοι μου είπανε ότι ο παλιός κιθαρίστας τους έπαιζε πολλές νότες εκεί κάτω-κάτω στην κιθάρα που βγαίνουν τσιριχτές-τσιριχτές, αλλά εγώ τους έβλεπα πρώτη φορά. το σαξόφωνο ήταν λίγο ξεκούρδιστο, αλλά είπαμε, αν είσαι όμορφος ΚΑΙ κιθαρίστας ΚΑΙ σαξοφωνίστας (και με μάυρους κύκλους) δεν πρόκειται να σου πει κανένας τίποτα.(*)
όπως και δεν του είπε όντως κανένας τίποτα (ή τουλάχιστον δεν ήμουν εκεί να το ακούσω), οπότε, συνειδητοποιώντας ότι έχω αρχίσει να κουράζω εδώ και αρκετές γραμμές, το παρατάω και πάω να ρίξω νερό στα μούτρα μου.
(*)δεν το λέω ειρωνικά, αλήθεια. ήταν πολύ παιχταράδες για να επηρεάσει έστω και κάτι αυτό το γεγονός. απλά μάλλον μου αρέσει να μιλάω για τον κιθαρίστα.
χτές το βράδυ μιλούσα για αρκετή ώρα με τον άρη, που ήταν στους inert goo, και είναι πιά στους καλβινάδες, και πάντα μου φαινότανε παράξενος τύπος. αλλά από τότε που τον γνώρισα τον οκτώβριο, μου φαίνεται (και είναι εννοείται) ένα αξιαγάπητο παιδί. είναι πολύ παράξενο, γιατί όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν στο χωριό μου, σκάλιζα και προσπαθούσα να καταλάβω τι γινότανε στην αθήνα, και ονόματα όπως inert goo και relevant box ήταν από αυτά που τα έβλεπα συνέχεια. και προφανώς ζήλευα. απλά και ωραία.
με τον άρη χθες συμφώνησα να του στείλω να ακούσει λίγο ακόμα άριελ πινκ γιατί ξέρω ότι θα του αρέσει και του έλεγα πως η φάση είναι "άριελ πινκ και κάλβιν του 2004". χεχε. μου φάνηκε πως συμφώνησε. για το δεύτερο σκέλος σίγουρα.
είναι μεγάλη κουβέντα το τι είναι αλήθινο και τι όχι (και εδώ έχουμε κοινές αναφορές με τον άρτεμι ουάν. πόσο μπορεί να τον αγαπάω?), αλλά οι καλβινάδες μου βγάζουν κάτι το ρίαλ. δεν ξέρω γιατί. ίσως να έχω στο μυαλό μου τα μονοφωνικά τους πειράματα και όλα αυτά. αλλά ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις. πάντως είναι ωραίοι τύποι. ή τουλάχιστον έτσι μου φέρονται, χεχε. πάντως νιώθω πολύ φανμπόϊ ανάμεσα σε όλο αυτόν τον κόσμο.
είδα και τους βίκτορι κολάπς χθες, λάϊβ, για πρώτη μου φορά έβερ, και επίσης γνώρισα τον μπασίστα και τον ντράμερ τους. τον κιθαρίστα τους δεν μου τον γνωρίσανε, ίσως γιατί ήταν πολύ όμορφος. αλλά πραγματικά πολύ όμορφος. έπαιξε και σαξόφωνο. και είχε και μαύρους κύκλους στα μάτια. γουάτ μορ κεν γιου άσκ? για τον τραγουδιστή έχω δηλώσει ήδη φαν. ήταν ο τύπος που έπαιζε silver apples στο κίνκι. επίσης χθες μου έσκασε το ότι μοιάζει πάρα πολύ στον πολ μπανκς των ίντερπολ. και αυτό είναι μόνο καλό. το άντικς είναι ο μόνος κιθαριστικός δίσκος (με την παραδοσιακή έννοια) που έχω ακούσει κι έχω χαρεί τα τελευταία δέκα χρόνια.
οι βίκτορι προλάπς, πάιξανε υπεράρτια χθες, στιβαροί, και με μπόλικο μπραβάντο. σαν να έρχεται το τρένο και όλο να πλησιάζει κατα πάνω σου. κάποιοι μου είπανε ότι ο παλιός κιθαρίστας τους έπαιζε πολλές νότες εκεί κάτω-κάτω στην κιθάρα που βγαίνουν τσιριχτές-τσιριχτές, αλλά εγώ τους έβλεπα πρώτη φορά. το σαξόφωνο ήταν λίγο ξεκούρδιστο, αλλά είπαμε, αν είσαι όμορφος ΚΑΙ κιθαρίστας ΚΑΙ σαξοφωνίστας (και με μάυρους κύκλους) δεν πρόκειται να σου πει κανένας τίποτα.(*)
όπως και δεν του είπε όντως κανένας τίποτα (ή τουλάχιστον δεν ήμουν εκεί να το ακούσω), οπότε, συνειδητοποιώντας ότι έχω αρχίσει να κουράζω εδώ και αρκετές γραμμές, το παρατάω και πάω να ρίξω νερό στα μούτρα μου.
(*)δεν το λέω ειρωνικά, αλήθεια. ήταν πολύ παιχταράδες για να επηρεάσει έστω και κάτι αυτό το γεγονός. απλά μάλλον μου αρέσει να μιλάω για τον κιθαρίστα.
20.2.09
αααααα
αααααα. σκατά. δεν έχω ιδέα. δεν αντέχω την πόλη. καταπιέζομαι καταπιέζομαι. σήμερα έχω μάθημα στις έξι. ξύπνησα στις δέκα. δεν βγήκα έξω όλο το πρωί και ούτε θα βγώ μέχρι τις πεντέμιση γιατί φοβάμαι ότι θα χάσω την μέρα μου.
δεν δουλεύει όμως έτσι. έτσι δεν είναι?
ήταν εδώ για 3 μερούλες ο σίμος, ο μπέλε και ο άρτεμις. ήταν πολύ ωραία αλλά θυμήθηκα γιατί μου λείπει ο βόλος.
σταματάω την μίρλα.
άκουγα buddy holly χθες πριν να κοιμηθώ και ένιωθα, ένιωθα για ώρες. ενώ κοιμόμουν μου έστειλε μήνυμα ο στράτος ότι ήταν σε ένα μέρος και άκουγε τσιτσάνη και ήταν ωραία.
νιώθω τόσο άδειος όλες αυτές τις μέρες. αν με ρίξεις στα σκουπίδια θα κάνω θόρυβο. (αν είναι άδειος ο κάδος).
θα κάνω θόρυβο ούτως ή άλλως γιατί είμαι χοντρός, αλλά αυτό είναι μάλλον μία άλλη ιστοριά.
αλλά και χοντρός και άδειος?
μόλις φανερώθηκε η πιο συχνή θεματική του μπλογκ μου.
κατα τ'άλλα σήμερα έχει σίκρετ γκιγκ στο κίνκι, κάτι σαν το σιμπιτζίμπις δηλαδή και είμαι σίγουρος ότι θα είναι ωραία. και σκέφτομαι ότι ο μόνος τρόπος για να συνηθίσω στην πόλη είναι να αποκτήσω δυο τρία στάνταρ σημεία, γιατί είμαι πολύ προβλέψιμος τύπος. προς αυτήν την κατεύθυνση κινούμαι.
αλλά μου λείπουν οι φίλοι μου. πολύ.
δεν δουλεύει όμως έτσι. έτσι δεν είναι?
ήταν εδώ για 3 μερούλες ο σίμος, ο μπέλε και ο άρτεμις. ήταν πολύ ωραία αλλά θυμήθηκα γιατί μου λείπει ο βόλος.
σταματάω την μίρλα.
άκουγα buddy holly χθες πριν να κοιμηθώ και ένιωθα, ένιωθα για ώρες. ενώ κοιμόμουν μου έστειλε μήνυμα ο στράτος ότι ήταν σε ένα μέρος και άκουγε τσιτσάνη και ήταν ωραία.
νιώθω τόσο άδειος όλες αυτές τις μέρες. αν με ρίξεις στα σκουπίδια θα κάνω θόρυβο. (αν είναι άδειος ο κάδος).
θα κάνω θόρυβο ούτως ή άλλως γιατί είμαι χοντρός, αλλά αυτό είναι μάλλον μία άλλη ιστοριά.
αλλά και χοντρός και άδειος?
μόλις φανερώθηκε η πιο συχνή θεματική του μπλογκ μου.
κατα τ'άλλα σήμερα έχει σίκρετ γκιγκ στο κίνκι, κάτι σαν το σιμπιτζίμπις δηλαδή και είμαι σίγουρος ότι θα είναι ωραία. και σκέφτομαι ότι ο μόνος τρόπος για να συνηθίσω στην πόλη είναι να αποκτήσω δυο τρία στάνταρ σημεία, γιατί είμαι πολύ προβλέψιμος τύπος. προς αυτήν την κατεύθυνση κινούμαι.
αλλά μου λείπουν οι φίλοι μου. πολύ.
16.2.09
ριγκέϊντ
όχι μόνο τα κιλά μου.
πρίν από λίγο έπαιζα στο τίκι. ήταν το καλύτερο λάϊβ που έχω παίξει. μάλλον, με σιγουριά, ήταν το μόνο μετά από πολύ καιρό που ένιωθα σαν άνθρωπος όταν τελείωσε. δεν ήταν κανένας φίλος ή γνωστός μου εκεί, έστησα τα contact mics μου και τα delay μου στο πάτωμα, και ήταν η μόνη φορά που ένιωθα άνετος, ήρεμος. ένιωθα ωραίος τύπος. τα είχα όλα μπροστά μου. τα άκουγα όλα. τραγουδούσα και το χαιρόμουν.
ούτε φωτογραφία δεν έχω. σκατένιος.
είμαι σίγουρος ότι θα ξανακάνω καλό λάϊβ σε κάνα χρόνο πάλι.
σε κάθε περίπτωση, πάω να φάω σαλάτα και να δω californication.
χμμμ.
όσο το σκέφτομαι είμαι πολύ αματέουρ μουσικός χωρίς καθόλου ίχνος επαγγελματισμού. και το κατάλαβα σήμερα.
αν ήμουν σωστός θα έπαιζα καλά και θα ένιωθα υπο οποιεσδήποτε συνθήκες.
άϊ γουίλ μπι γουόρκιν' ον ιτ
πρίν από λίγο έπαιζα στο τίκι. ήταν το καλύτερο λάϊβ που έχω παίξει. μάλλον, με σιγουριά, ήταν το μόνο μετά από πολύ καιρό που ένιωθα σαν άνθρωπος όταν τελείωσε. δεν ήταν κανένας φίλος ή γνωστός μου εκεί, έστησα τα contact mics μου και τα delay μου στο πάτωμα, και ήταν η μόνη φορά που ένιωθα άνετος, ήρεμος. ένιωθα ωραίος τύπος. τα είχα όλα μπροστά μου. τα άκουγα όλα. τραγουδούσα και το χαιρόμουν.
ούτε φωτογραφία δεν έχω. σκατένιος.
είμαι σίγουρος ότι θα ξανακάνω καλό λάϊβ σε κάνα χρόνο πάλι.
σε κάθε περίπτωση, πάω να φάω σαλάτα και να δω californication.
χμμμ.
όσο το σκέφτομαι είμαι πολύ αματέουρ μουσικός χωρίς καθόλου ίχνος επαγγελματισμού. και το κατάλαβα σήμερα.
αν ήμουν σωστός θα έπαιζα καλά και θα ένιωθα υπο οποιεσδήποτε συνθήκες.
άϊ γουίλ μπι γουόρκιν' ον ιτ
15.2.09
παραλογισμός
γυρνούσα μόλις με το ταξί σπίτι και σε όλη την διαδρομή σκεφτόμουν τον καιρό που ήμουν φαντάρος στην κόρινθο, τον αύγουστο και τον σεπτέμβριο του '07 δηλαδή, και δεν μπορούσα να καταλάβω πως ακριβώς θα πρέπει να αισθάνομαι που τα αναπολώ όλα αυτά. θυμήθηκα με λεπτομέρεια την κάθε μου σκοπιά, τον κάθε βλάκα φαντάρο, αλλά θυμήθηκα και τις εξόδους μου στην κόρινθο και στο λουτράκι με τους 4-5 πολύ κουλ τύπους που γνώρισα εκεί. παράξενο. προσπάθησα να μπω στην θέση μου τότε και να αγχωθώ πάλι για το δεκάμηνο που με περίμενε, και σχεδόν τα κατάφερα.
αλλά δεν μπορώ να καταλάβω αν νιώθω νοσταλγία ή χαρά που περάσανε αυτά.
αν νοσταλγώ είναι πολύ ανησυχητικό.
όπως ανησυχητικό είναι και το ότι από την στιγμή που κατέβηκα στην αθήνα, σταμάτησα να αγοράζω απογευματινές εφημερίδες.
δεν ξέρω τι μου συμβαίνει.
αλλά δεν μπορώ να καταλάβω αν νιώθω νοσταλγία ή χαρά που περάσανε αυτά.
αν νοσταλγώ είναι πολύ ανησυχητικό.
όπως ανησυχητικό είναι και το ότι από την στιγμή που κατέβηκα στην αθήνα, σταμάτησα να αγοράζω απογευματινές εφημερίδες.
δεν ξέρω τι μου συμβαίνει.
14.2.09
αϊ μπέρντ μάϊ φίνγκερς ον δε σαν
χθες στο κίνκι το βράδυ έπαιζε μουσική ένας ωραίος τύπος, ο οποίος αν δεν κάνω λάθος πρέπει να παίζει και στους βίκτορι κολάπς. όμορφος ήταν. όχι το στίλ μου βέβαια, αλλά όμορφος. το θέμα είναι οτι μου έφτιαξε το βράδυ. δεν ήταν ακριβώς η νύχτα μου χθές, ήμουν (παραήμουν) τσιτωμένος. και στο λάϊβ, ακόμα πιο τσιτωμένος. ίσως να φταίει και το ότι έκοψα τα μαλλιά μου. δεν ξέρω.
σε κάθε περίπτωση όμως, ο ξανθός αυτός όμορφος μου έφτιαξε το βράδυ. έπαιξε danielson που δεν είχα ακούσει ποτέ (και μου άρεσε), i zimbra(αγαπάω), lucifer sam(έρωτας), time of the season(χορεύω σαν εντεκάχρονος παραπληγικός), και μου έκανε τον εγκέφαλο πουρέ όταν έπαιξε i have known love από silver apples. πουρέ από ευφορία όμως. πόνος.
"I have learned what truth denies. I drank the teardrops from her eyes."
πόνος.
πόνος. πάρτι λάϊκ ιτς σίξτι νάϊν. αν είναι δυνατόν να υπήρξε αυτή η μπάντα τότε. έλεγα στον στάμκο ότι θα έσκαγε ο τύπος με τις γεννήτριες και θα άρχιζε να τραγουδάει από πάνω σαν να μην συμβαίνει τίποτα και φαντάζομαι το κοινό να τρέχει τρομαγμένο. αλλά μάλλον εκεί είναι όλη η φάση. να μην συμβαίνει τίποτα. τα silver apples lp, στα αυτιά μου είναι δε ρίαλ ρίαλ σιτ. παθαίνω παράκρουση. πίο πολύ στη σκέψη βέβαια, παρά στο άκουσμα. όχι ότι δεν ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι μου σε 3 δευτερόλεπτα όταν τους ακούω, απλά κονσεπτικά μου φαίνεται απλησίαστό. χμμμ. έλεγα στον στάμκο ότι στον δεύτερο δίσκο βγάλαν για εξώφυλλο φωτογραφία μέσα σε διαστημόπλοιο, και μέσα τραγουδούσανε για τους έρωτες και τα όλα τα φλαουερ παουερίστικα και πάλι σκεφτόμουν το πόσο σοκ μπορεί να ήταν για κάποιον τότε. διαστημόπλοιο? τι παιδιά μπορεί να ήταν αυτά?!
(τελικά ήταν αεροπλάνο και είμαι βλάκας)
όταν γύρισα σπίτι στις 5, είχα τρείς επιλογές. το doldrums που το αγόρασα χθές μόλις από το βάϊνιλ, το sign o' the times που το ακούω κάθε βράδυ τις τελευταίες βδόμαδες, και το contact των silver apples. έβαλα το i have known love, και με πήρε ο ύπνος, και θα ήθελα πολύ να άρχιζα να κλαίω ενώ κοιμόμουν.
ξύπνησα πριν απο λίγο και έπλυνα πιάτα. ακούς?
σε κάθε περίπτωση όμως, ο ξανθός αυτός όμορφος μου έφτιαξε το βράδυ. έπαιξε danielson που δεν είχα ακούσει ποτέ (και μου άρεσε), i zimbra(αγαπάω), lucifer sam(έρωτας), time of the season(χορεύω σαν εντεκάχρονος παραπληγικός), και μου έκανε τον εγκέφαλο πουρέ όταν έπαιξε i have known love από silver apples. πουρέ από ευφορία όμως. πόνος.
"I have learned what truth denies. I drank the teardrops from her eyes."
πόνος.
πόνος. πάρτι λάϊκ ιτς σίξτι νάϊν. αν είναι δυνατόν να υπήρξε αυτή η μπάντα τότε. έλεγα στον στάμκο ότι θα έσκαγε ο τύπος με τις γεννήτριες και θα άρχιζε να τραγουδάει από πάνω σαν να μην συμβαίνει τίποτα και φαντάζομαι το κοινό να τρέχει τρομαγμένο. αλλά μάλλον εκεί είναι όλη η φάση. να μην συμβαίνει τίποτα. τα silver apples lp, στα αυτιά μου είναι δε ρίαλ ρίαλ σιτ. παθαίνω παράκρουση. πίο πολύ στη σκέψη βέβαια, παρά στο άκουσμα. όχι ότι δεν ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι μου σε 3 δευτερόλεπτα όταν τους ακούω, απλά κονσεπτικά μου φαίνεται απλησίαστό. χμμμ. έλεγα στον στάμκο ότι στον δεύτερο δίσκο βγάλαν για εξώφυλλο φωτογραφία μέσα σε διαστημόπλοιο, και μέσα τραγουδούσανε για τους έρωτες και τα όλα τα φλαουερ παουερίστικα και πάλι σκεφτόμουν το πόσο σοκ μπορεί να ήταν για κάποιον τότε. διαστημόπλοιο? τι παιδιά μπορεί να ήταν αυτά?!
(τελικά ήταν αεροπλάνο και είμαι βλάκας)
όταν γύρισα σπίτι στις 5, είχα τρείς επιλογές. το doldrums που το αγόρασα χθές μόλις από το βάϊνιλ, το sign o' the times που το ακούω κάθε βράδυ τις τελευταίες βδόμαδες, και το contact των silver apples. έβαλα το i have known love, και με πήρε ο ύπνος, και θα ήθελα πολύ να άρχιζα να κλαίω ενώ κοιμόμουν.
ξύπνησα πριν απο λίγο και έπλυνα πιάτα. ακούς?
11.2.09
syrupy syrup live στο kinky kong την παρασκευή
μεθαύριο δηλαδή, θα παίξω το πρώτο μου λάιβ με την φίλη μου την παρασκευή την παρασκευή. οράϊτ!
κατα τ'άλλα, η φάση είναι πρινς και μόνο πρινς και το σάϊν οφ δε τάϊμς κικς σίριουζ ας. πονάει το μυαλό μου με αυτόν τον δίσκο. τον ακούω κάθε βράδυ τις τελευταίες μέρες και δεν μπορώ να κοιμηθώ από την τελειότητα.
βέβαια φταίει και το ότι ξανάρχισα τις σοκολάτες. και τον μπάουερ.
τα γερμανικά πάνε καλά, η γερμανίδα που μας κάνει μάθημα μιλάει πιο γρήγορα κι από παιδάκι που τρέχει γρήγορα, πολύ γρήγορα.
σήμερα νιώθω ότι τελείωσα τον δίσκο μου.
(ούτε καν βέβαια, απλά έτσι νιώθω.)
ετοίμασα ένα σιντάκι και είχε σαράντα περίπου τραγούδια και ήταν λιγότερο από πενήντα λεπτά. τέλειο. και ετοίμασα και έξι χιπχοπ τραγούδια μου, ανάπηρα και ευνουχισμένα.
η φάση είναι πρινς όμως. πρινς και μπλακ ντάϊς.
κατα τ'άλλα, η φάση είναι πρινς και μόνο πρινς και το σάϊν οφ δε τάϊμς κικς σίριουζ ας. πονάει το μυαλό μου με αυτόν τον δίσκο. τον ακούω κάθε βράδυ τις τελευταίες μέρες και δεν μπορώ να κοιμηθώ από την τελειότητα.
βέβαια φταίει και το ότι ξανάρχισα τις σοκολάτες. και τον μπάουερ.
τα γερμανικά πάνε καλά, η γερμανίδα που μας κάνει μάθημα μιλάει πιο γρήγορα κι από παιδάκι που τρέχει γρήγορα, πολύ γρήγορα.
σήμερα νιώθω ότι τελείωσα τον δίσκο μου.
(ούτε καν βέβαια, απλά έτσι νιώθω.)
ετοίμασα ένα σιντάκι και είχε σαράντα περίπου τραγούδια και ήταν λιγότερο από πενήντα λεπτά. τέλειο. και ετοίμασα και έξι χιπχοπ τραγούδια μου, ανάπηρα και ευνουχισμένα.
η φάση είναι πρινς όμως. πρινς και μπλακ ντάϊς.
μια βδομάδα πριν
γράψαμε λίγη μουσικούλα με τον μοσχά και είχε αρκετή πλάκα. το τραγούδι αυτό είναι αρκετά σιροπιαστό σαν προσέγγιση, αλλά με την φωνούλα του μοσχά είναι κάπως αλλιώς.
έτσι
τραγουδάω κι εγώ λιγάκι. μπάσα και χαμηλόφωνα. πόσο κλισέ.
έτσι
τραγουδάω κι εγώ λιγάκι. μπάσα και χαμηλόφωνα. πόσο κλισέ.
10.2.09
9.2.09
απίθανες στιγμές
1. έχω την αίσθηση ότι βρήκα ντραμερ. έκανα πρόβα χθες με τον κώστα χαλιώτη και μου τίναξε τα μυαλά στον αέρα. κανονικα είναι ο ντράμερ των μόντρεκ. ήταν ακριβώς ότι είχα στο μυαλό μου και είχα χαρντ ον όλο το βράδυ και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. άκουσα πρινς και κοιμήθηκα.
2. ήταν στην αθήνα, άρα και στο σπίτι μου, ο φίλος μου ο μοσχάς ή αλλιώς grains και ήταν πολύ όμορφα. κάναμε βολτούλες μπόλικες, τον έβριζα, τον κορόϊδευα, γράψαμε λίγη μουσικούλα, τρώγαμε, γελούσαμε, κάναμε σχέδια, τον ξανακορόϊδευα που είναι φτωχός, με έλεγε χοντρό και εγώ τον έλεγα αδύνατο λόγω έλλειψης χρημάτων. απίθανες στιγμές.
3. απίθανες στιγμές που συνοδεύτηκαν με το καινούριο τραγούδι των black dice που γαμάει όσο τίποτε άλλο σε αυτό τον κόσμο και το έχω ακούσει 29 εκατομμύρια φορές ήδη. και σπεύδω να δηλώσω ότι δίσκος της χρονιάς για μένα θα είναι το ρέπο(δεν το έχω ακούσει ακόμα) και όχι το μεριγουέδερ ποστ πάβιλιον.
4. επίσης πήγα βολτίτσα με το κορίτσι στο design walk και είχε πλάκα γιατί κρυβότανε συνέχεια μπροστά από ένα κίτρινο φίατ πούντο.
5. όταν έφυγε ο μοσχάς το σάββατο πέρασα πολύ χρόνο με τον φίλο μου τον γιώργο τον κρητικό αλλά και τον ιωσηφιδάκο, είδαμε και πρόβα χαρούλη, αλλά και μαρία λουκά λαιβ με μπασίστα και ντράμερ τον μπασίστα και ντράμερ των μόντρεκ.
και αφού έκανα τον κλισέ κύκλο, σταματάω εδώ.
2. ήταν στην αθήνα, άρα και στο σπίτι μου, ο φίλος μου ο μοσχάς ή αλλιώς grains και ήταν πολύ όμορφα. κάναμε βολτούλες μπόλικες, τον έβριζα, τον κορόϊδευα, γράψαμε λίγη μουσικούλα, τρώγαμε, γελούσαμε, κάναμε σχέδια, τον ξανακορόϊδευα που είναι φτωχός, με έλεγε χοντρό και εγώ τον έλεγα αδύνατο λόγω έλλειψης χρημάτων. απίθανες στιγμές.
3. απίθανες στιγμές που συνοδεύτηκαν με το καινούριο τραγούδι των black dice που γαμάει όσο τίποτε άλλο σε αυτό τον κόσμο και το έχω ακούσει 29 εκατομμύρια φορές ήδη. και σπεύδω να δηλώσω ότι δίσκος της χρονιάς για μένα θα είναι το ρέπο(δεν το έχω ακούσει ακόμα) και όχι το μεριγουέδερ ποστ πάβιλιον.
4. επίσης πήγα βολτίτσα με το κορίτσι στο design walk και είχε πλάκα γιατί κρυβότανε συνέχεια μπροστά από ένα κίτρινο φίατ πούντο.
5. όταν έφυγε ο μοσχάς το σάββατο πέρασα πολύ χρόνο με τον φίλο μου τον γιώργο τον κρητικό αλλά και τον ιωσηφιδάκο, είδαμε και πρόβα χαρούλη, αλλά και μαρία λουκά λαιβ με μπασίστα και ντράμερ τον μπασίστα και ντράμερ των μόντρεκ.
και αφού έκανα τον κλισέ κύκλο, σταματάω εδώ.
5.2.09
4.2.09
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)