επιτευγματα/προτάγματα/κατορθώματα/επιδεξιότητες/ικανότητες

-ακόμα και αν τα έβαζα όλα σε μία στοίβα, δεν θα έφτανα ούτε στον πρώτο όροφο, ίσως και πιο χαμηλά
-αν ξεκινούσα να μετράω, σκεφτόμενος ένα-ένα από αυτά, θα έφτανα το πολύ μέχρι το 14, ίσως και νωρίτερα
-αν αντιστοιχούσα για κάθε ένα από αυτά ένα πραγματικό πρόσωπο, θα κατάφερνα να σχηματίσω περίπου 20, φτάνει να υπολόγιζα και μη αρτιμελείς ανθρώπους στο σύνολο
-αν τα έβαζα στο κρεβάτι να κοιμηθούν μαζί μου, σίγουρα θα τα πλάκωνα εγώ αυτά και όχι αυτά εμένα, και κάθε βράδυ το ίδιο, και κάθε βράδυ με διαφορετικό τρόπο
-αν έκανα την τελευταία προσπάθεια να αλλάξω κάτι, θα άλλαζα μόνο τις διαδικασίες, τις λεπτομέρειες δηλαδή των ενεργείων, αλλά σε καμία περίπτωση τις ίδιες τις πράξεις.
-και ακόμα και αν δοκίμαζα να τις υπολογίσω και αυτές, σαν να είναι κάτι ξεχωριστό και όχι ένα απλό υποσύνολο, πάλι δεν θα είχε νόημα.
-και πότε έχει νοημά τελικά στα αλήθεια?
-ίσως το αγνό αγκρέσιβνες να είναι ένας σκοπός από μόνος του, ίσως το επόμενο βήμα είναι οι εχθροί να γίνουν αληθινά αληθινοί και χειροπιαστοί και τότε να υπάρχει πραγματικός λόγος έντασης.
-δηλαδή έχει πολύ ακόμα από αυτό? ως πότε?

δυο παρομοιωσεις

το να βλεπεις το παιδι σου να παιζει με προφυλακτικα ειναι σαν να βλεπεις κουνουπι να παιζει με ταμπλετες. 

ή σαν να βλεπεις ψάρι να παλεύει με απόχη.

αριεμ / αντόρνο μπένγιαμιν βαλερύ μαλαρμέ ντεγκά

οι αριεμ είναι μολις ενα γραμμα αποσταση απο τον αρτιεμ. παραξενο που δεν το ειχα παρατηρησει ποτε. σκεφτομουν προχθες οτι το crazy (που ειναι διασκευη σε τραγουδι των pylon) και το can't get there from here, εχουν διαλυσει τοσο πολυ στα βαθια τον εγκεφαλο και το ποιος ειμαι, ειναι σχεδον σοκαριστικο, σιγουρα ισως. χμμμ. ο αποστολης λαζαριδης μου ειχε γραψει μια κασετα αριεμ, μαλλον εχω αναφερθει ξανα σε αυτο, που την ειχε ονομασει singles collected, που ηταν δικια του συλλογη, και οχι η λετζιτ συλλογη singles collected, και ειναι μαλλον στα 4-5 καλυτερα πραγματα που εχω ακουσει στη ζωη μου, ή μαλλον ψεμματα, ειναι στα 3-4 πιο αγαπημενα μου. ετσι πιο σωστα. μου εδωσε την ιδια μερα αυτη την κασετα και αλλη μια, το unplugged των nirvana, και ηταν 1994, τελη 1994. χμμμ.

// 

*εδω ο αντόρνο, υιοθετώντας το αντίστοιχο σημείο του δοκιμιου του μπένγιαμιν, αναφέρεται στην περίφημη απάντηση του μαλαρμέ σε ένα σχόλιο του εντγκάρ ντεγκά, όπως μας το παρουσιάζει ο πωλ βαλερύ στο δοκίμιο του για τον τελευταίο: "τι καθήκον! αφιέρωσα όλη μου την μέρα σε ένα από τα ευλογημένα αυτά σονέτα και δεν κατάφερα να κάνω καμμία απολύτως πρόοδο. κι όμως, δεν μου λείπουν οι ιδέες. είμαι γεμάτος απο τέτοιες. στην πραγματικότητα είχα υπερβολικά πολλές". και ο μαλαρμέ απαντά: "μα αγαπητέ μου ντεγκά, η ποίηση δεν γίνεται από ιδέες, αλλά από λέξεις". 

[από το walter benjamin: "για το έργο τέχνης, τρία δοκίμια", εκδόσεις πλέθρον, σελ. 173, σχόλιο του μεταφραστή, αντώνη οικονόμου]

κι εφαγα τοσες πολλες τσιχλες που μου ήρθε αληθινη εκρηκτικη διάρροια

ασταμάτητα ομως, και συνεχιζω να το κανω (εννοω το να τρωω τσιχλες πολλες μαζι), ενω ξερω οτι ειναι λαθος. μαλλον φταιει η ασπαρταμη, δεν ξερω. εχω παθει το ιδιο, το 2004, καπου εκει, στην βεροια, στο σινεμα, το σταρ, εφαγα ενα κουτι χολς σε 4 λεπτα, και δεν προλαβα στο διαλειμμα να παω μεχρι το σπιτι, και μου εφυγαν λιγα λιγο πριν περασω το περβαζι του σπιτιου. not my proudest moment, σε καμια περιπτωση. 

αλλα απο την αλλη, υπαρχουν στιγμες που σκεφτομαι οτι ισως να ειναι καλο ολο αυτο, σαν μικρη υπενθυμιση, σαν ενα προταγμα μαλλον, οτι δεν ειναι σωστο να μπουκωνω το στομα μου με δεκαδες δεκαδες τσιχλες ασταματητα ασταματητα ασταματητα

αληθινά 34 στα 35

χθες το βράδυ, αφού ξαναέφαγα με τύψεις, κάπου εκεί που προσπαθούσα να ετοιμαστώ για να κοιμηθώ, ότι κι αν σημαίνει "ετοιμάζομαι για ύπνο", σε κάθε περίπτωση, κατάλαβα ότι μπήκε μία ολόκληρη βλεφαρίδα στο μάτι μου, και πήγα στον καθρέφτη, για να δω σε ποιο σημείο ακριβώς του ματιού μου είναι, και κοιτούσα και ξανακοιτούσα, και το μόνο που έβλεπα ήταν ότι τα μάτια μου είναι μικρά, είναι αληθινά μικρά, και μικραίνουν κάθε μήνα και περισσότερο, και το συναίσθημα να κοιτάς όλη αυτή την περιοχή από κοντά είναι σαν να κρατάς στο χέρι σου χάρτινη σακούλα από σουπερμάρκετ που είχε φράουλες μέσα, και οι φράουλες σιγα σιγά μουχλιάσανε, και η σακούλα έχει αρχίσει να μαζεύει και να μαζεύει, και ξέρεις τι θα βρείς μέσα, ή μάλλον, μπορεί και να μην ξέρεις τι θα βρείς μέσα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ανοίγεις την σακούλα να κοιτάξεις, σχεδόν σαν τις φράουλες του σρεντιγκερ ας πούμε. 

όμως τα μάτια μου τα έβλεπα μπροστά μου, και παρόλο που μίκραιναν, ήξερα ότι έρχεται δύσκολο βράδυ, όπως κάθε βράδυ σχεδόν, αλλά ειδικότερα τα βράδια που έβαλα τις τύψεις στην τσέπη μου και έφαγα βλέποντας κερμπ, και αναγκαστικά άρα, έβαλα πολύ βαθιά τον δείκτη μέσα στο μάτι μου, σάρωσα στην ουσία όλη ακριβώς την στρογγυλά κυρτή επιφάνεια του ματιού μου μέχρι να νιώσω οτι ακουμπάω την βλεφαρίδα που βρέθηκε σε λάθος σημείο, και τελικά την έβγαλα, αφού πέρασε ένα ολόκληρο εικοσάλεπτο ενόχλησης και ήπιας οδύνης.

και δεν είναι απλώς εικοσάλεπτο, γιατί ξύπνησα, και ακόμα πονάει το μάτι μου, αν ήταν οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος μου και το πείραζα για τόση πολλή ώρα σίγουρα θα μελάνιαζε.

και αναγκαστικά, σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει ανώτερο όργανο στο σώμα μου από την μύτη μου, γιατί ότι κι αν της κάνω εδώ και τόσα άπειρα χρόνια, τίποτα δεν βγαίνει προς τα έξω, και αναγκαστικά μαζεύονται όλα τα βάρη της και οι στεναχώριες της προς τα μέσα, και ούτε καν μπαίνει στην διαδικασία να εξωτερικεύσει αυτά που της συμβαίνουν.

όπως θα έπρεπε να κάνω κι εγώ μάλλον.